20 zł, Tadeusz Makowski - malarze polscy

Powiększ

Kod produktu: PAR_976

Ocena

Napisz opinię

Cena:116,00 zł

Opis produktu

Rewers monety: Stylizowany wizerunek Tadeusza Makowskiego z obrazu "Autoportret z paletą i ptaszkiem" Tadeusza Makowskiego z około 1919 r. W tle stylizowany fragment rysunku Tadeusza Makowskiego "Małe modele w pracowni" z około 1931 r. U góry z prawej strony napis: 1882-1932. W prawym dolnym rogu paleta i trzy pędzle. Na palecie farby: czerwona, żółta, zielona i niebieska. Z lewej strony palety napis: Tade/Makowski.

Awers monety: Stylizowany wizerunek obrazu Tadeusza Makowskiego "Skąpiec" z 1932 r. U dołu, z prawej strony wizerunek orła ustalony dla godła Rzeczypospolitej Polskiej. Wokół orła napis: RZECZPOSPOLITA POLSKA, oznaczenie roku emisji: 2005 oraz: 20 ZŁ. Pod lewą łapą orła znak mennicy: m/w.

Projektant monety: Urszula Walerzak

Tadeusz Makowski urodził się 29 stycznia 1882 roku w Oświęcimiu. Na chrzcie dostał imiona Józef Tadeusz i w dzieciństwie oraz młodości posługiwał się imieniem Józef, którym do 1914 roku podpisywał swoje prace.

Jego rodzice nie byli zamożni, ale pragnęli dać synowi dobre wykształcenie, dlatego przeprowadzili się do Krakowa, gdzie Tadeusz uczęszczał do Gimnazjum Św. Anny. Gdy w 1902 roku ukończył szkołę, Tadeusz postanowił rozwijać swoje zainteresowania sztuką i literaturą i z tego względu zdecydował się studiować filozofię na Uniwersytecie Jagiellońskim. W kolejnym roku rozpoczął studia malarskie w Akademii Sztuk Pięknych pod okiem Jana Stanisławskiego. Podobnie, jak jego nauczyciel, Tadeusz malował pejzaże, które sygnował imieniem Józef, jako że nie wyróżniały się spośród prac innych studentów.

Jego drugim nauczycielem był Józef Mehoffer, czołowy twórca Młodej Polski. To właśnie Mehoffer nauczył młodego Makowskiego malarskiego budowania metafor oraz szacunku dla linii.

Makowski ukończył Akademię w 1908 roku. Na koniec studiów wyróżniono go srebrnym medalem za pracę końcową oraz rocznym stypendium, dzięki któremu udał się w podróż. Początkowo planował kontynuować naukę w Monachium, ale ostatecznie zdecydował się na Paryż. Miał tam spędzić rok, ale został już na stałe, stając się jednym z czołowych twórców Ecole de Paris. W przeciwieństwie do wielu innych, nie pochłonęło go nocne, paryskie życie, lecz sztuka. Godzinami studiował zgromadzone w Luwrze arcydzieła Rembrandta i innych mistrzów. Żył bardzo skromnie, trudniąc się naprawą zniszczonych skrzypiec, które następnie sprzedawał po naprawieniu.

Pod wpływem Cézanne'a i kubizmu zaczął upraszczać i geometryzować formy. Zgodnie z duchem kubizmu jego pejzaże zaczęły zarastać siatką geometrycznych podziałów i ostrych cięć światłem, lecz wciąż najważniejsze w jego malarstwie były liryzm oraz poetycka delikatność przedstawienia. Makowski pochodził z ziem zaboru austriackiego i po wybuchu I wojny światowej, jako obywatel wrogiego państwa, został internowany, a potem zmuszony do opuszczenia Paryża. Wygnany z Paryża Makowski dostał zaproszenie od polskiego malarza osiadłego w Bretanii, Władysława Ślewińskiego. Skorzystał z zaproszenia, choć obydwaj niechętnie patrzyli na swoje prace; Ślewińskiemu nie przypadły do gustu eksperymenty kolegi, Makowskiego zaś irytowało dekoracyjne malarstwo Ślewińskiego.

Niemniej Makowski wielokrotnie powracał do Bretanii. Tam również nastąpił jego powrót do natury i realizmu. Przełom w twórczości Makowskiego nastąpił jednak rok po przyjeździe do Bretanii, kiedy to przeniósł się do Le Pouldu. Odtąd zaczął sygnować swoje prace jako „Tade Makowski”.

Po powrocie do Paryża Makowski ponownie miał problemy finansowe. Związał się więc z pracownią Stefanii Łazarskiej, gdzie produkowano lalki autorstwa polskich twórców. Niewielkie dochody pozwoliły Makowskiemu utrzymać swoje studia i nieustannie pracować nad swoim malarstwem. Pierwszy sukces odniósł w 1917 roku za sprawą retrospektywnego pokazu swoich prac. Kolejny sukces to rok 1922. Wówczas to w Galerie la Licorne odbył się wernisaż, na którym, pośród innych, znalazły się prace Makowskiego. Trzy kolejne wystawy, zorganizowane w Galerie Berthe Weill okazały się sukcesem, który umożliwił Makowskiemu zorganizowanie indywidualnej wystawy dwa lata później.

Przełomowym momentem w twórczości polskiego malarza był rok 1927, kiedy rozpoczął się trwający pięć lat okres sukcesów artystycznych. Makowski został doceniony przez innych artystów oraz przez krytyków. Nawet polscy muzealnicy docenili jego talent i jeszcze za życia artysty kupili jego Kapelę dziecięcą.

Otwierało się przed nim wiele możliwości, artystycznych i finansowych. Jego talent mógł się jeszcze rozwijać. Niestety Makowski zmarł przedwcześnie, w wieku 50 lat, pierwszego listopada 1932 roku w Paryżu. Jego grób znajduje się na polskim cmentarzu w Montmorency nieopodal francuskiej stolicy.

Tadeusz Makowski jest obecnie jednym z najpopularniejszych i najbardziej cenionych polskich twórców XX wieku.